Dagboek

Braque schreef: “L’art est une blessure qui devient lumière”.
De Westerse cultuur is gebaseerd op en werd gevoed door één enkel thema: een bloedende naakte mens op een balk genageld. Prachtig.
Ik heb “het offer door de wonde” nooit begrepen. Waarom en voor wie?
Maar toch sleep ik het als een molensteen achter me aan, zoekend naar de wijze hoe ik het op de scherpste, meest lucide manier zou kunnen uitdrukken. Kwestie van het zelf te begrijpen.
Een obsessie begrijpen is een blinde vlek wegflitsen.
Het bloed op de kerkbeelden was met verf gekliederd, zonder de wonde in haar essentie te kunnen uitdrukken. Die onkunde en mijn onkunde.
Op een dag sneed ik in mijn verbijstering mijn handpalm open en schilderde met die wonde een doorboord hart. En daar was ze dan: de oplossing om het offer te schilderen.
Het offer was de wonde en de wonde was bloed.
En een stippeltje licht trilde even in de compacte duisternis. Een oplossing bleef het niet. Slechts een korte loutering: de waanzin van de flagellant.
‘Les oeuvres de sang’ zijn niet meer dan dat.
En verder schreef Braque nog: “Les preuves fatiguent la vérité”.